Ben, “Ben Değilim!”

Bir oturak var beynimde, belki de bir masa… Kendim oturmuşum kendimin karşısına bir şeyler anlatıyorum benden “Ben olmayan özüme.”, yani içime yerleşmiş bir parçama. Masada bir ayna var tutuyorum aynayı yüzüme birden tek tek özenle dizilmiş kirpiklerime bakıyorum, mutlu oluyorum. Sonra yanağımdaki küçücük ben gözüme takılıyor kendimi dünyanın en çirkin en sevilmez insanı olarak görüyorum. Ben “Ben değilim!”, yüzüme bakıyorum beynimde birden çok dünya oluşuyor. Bazen denizlerdeki hırçın dalgalar gibi güçlü hissediyorum kendimi. Önüme ne gelirse yıkar geçerim o an birisi bana bir şey dese hiç düşünmeden zarar verebilirim gibi geliyor, çok güçlü hissediyorum. Bazense sığ dümdüz bir deniz gibi durgun… Sonra bedenim ben olmaktan çıkıyor kendi bedenimde ruhumu sonsuzluğa uğurlamak istiyorum, hatta bunu deniyorum. Bu boşluğu kapatmanın tek yolu yok olmak diyorum. Üstelik bu yaşta hayat bu kadar güzelken…